Major Henryk Sucharski (1898 - 1946) Dowódca Obrony Westerplatte w 1939 roku.

Henryk Sucharski urodził się 12 listopada 1898 r. we wsi Gręboszów w województwie tarnowskim, jako czwarte dziecko w ubogiej, wielodzietnej rodzinie wiejskiego szewca Stanisława i Agnieszki z domu Bojko. Jego dziadek ze strony matki, Jakub Bojko był znanym pionierem ruchu ludowego w Galicji, współtwórcą Stronnictwa Ludowego i posłem na Sejm Krajowy we Lwowie. Henryk naukę rozpoczął w wieku 6 lat w gręboszowskiej, dwuklasowej szkółce ludowej. W latach 1908-1909 uczęszczał do czteroklasowej szkoły w Otfinowie nad Dunajcem. W latach 1909-1917 był uczniem II Cesarsko- Królewskiego Gimnazjum w Tarnowie. Dalsze kształcenie w gimnazjum umożliwiło mu stypendium ufundowane za bardzo dobre wyniki w nauce i wzorową postawę. Lata wczesnej młodości to zafascynowanie małego Sucharskiego Piłsudskim i Legionami. Tak dobrze rozpoczętą naukę przerwały działania I wojny światowej. Służbę wojskową w armii austriackiej rozpoczął Sucharski 13 II 1917 r. w Batalionie Zapasowym 32. Pułku Strzelców w Bochni (Landwehr Inf. Regiment Nr 32). 17 XI t.r. już jako wojskowy zdał - zgodnie z rozporządzeniem Cesarsko-Królewskiej Rady Krajowej z 1914 r. - tzw. maturę wojenną. Od 22 XI 1917 do 24 II 1918 r. odbywał w Opatowie kurs dla oficerów rezerwy. Jako kadet-aspirant odjechał 21 V 1918 r. z 42. Kompanią Marszową na front włoski, gdzie został wcielony do 9. Kompanii 32. Pułku Strzelców. Tam nabawił się malarii i od 15 X do 4 XI 1918 r., przebywał w szpitalu polowym nr 407 w Sanstino, a następnie w szpitalu garnizonowym w Clili (Celje) w Styrii. Po powrocie do kraju 7 lutego 1919 r. został powołany do Wojska Polskiego w 16. Pułku Piechoty w Tarnowie. 17 III 1919r. odesła w ramach uzupełnienia pułku na front czeski do Cieszyna. W czerwcu 1919r. otrzymał stopień kaprala. Pod koniec paĽdziernika znalazł się na froncie litewsko-białoruskim, gdzie 3 XI. został podchorążym. 14 I 1920 r. otrzymał nominację na podporucznika i jako ochotnik przydział do Baonu Szturmowego 6. Dywizji Piechoty jako dowódca kompanii. Za osobistą odwagę w obliczu wroga i wykazanie inicjatywy w dowodzeniu w bitwie pod Potnicą - Bogdanówką (30 VIII 1920r) przedstawiony został do odznaczenia krzyżem Virtuti Militarii V klasy, aktu dekoracji dokonano jednak dopiero w 1922 r. Po zakończeniu działań wojennych. W tym czasie otrzymał również Krzyż Walecznych. W listopadzie 1921 r., służąc nadal w 20. Pułku Piechoty w Krakowie, złożył prośbę o przyjęcie do zawodowej służby wojskowej. Stopień porucznika otrzymał dekretem Naczelnika Państwa 3 V 1922 r. ze starszeństwem 1 VI 1919 r. Przeszedł kolejne kursy specjalistyczne: w Wojskowej Szkole Gazowej w Warszawie, w Szkole Podchorążych w Warszawie, w centralnej Szkole Strzelniczej w Toruniu, w Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych w Biedrusku i Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. Uprawiał sport -narciarstwo i jazdę konną. Nabierał dużego doświadczenia w zakresie służby liniowej, garnizonowej i prac mobilizacyjnych. 19 III 1928 r. otrzymał awans na kapitana i został przeniesiony do Kadry Oficerów Piechoty. Równocześnie oddelegowano go jako instruktora do Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowii Mazowieckiej. 4 X 1930 r. przeniesiony został na własną prośbę do 35. Pułku Piechoty w Brześciu nad Bugiem. W 1936 r. ukończył w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie następujące kursy dla kapitanów. (rotmistrzów): techniczno-strzelecki i unifikacyjno-doskonalący oraz dla dowódców batalionów. 19 III 1938 r. awansowany do stopnia majora. Zgodnie z zarządzeniem szefa Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych z 4 XI1938r przeniesiony został z dniem 3 XII t.r. na stanowisko komendanta Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte. Okres pozostały do wybuchu wojny wykorzystał Sucharski przede wszystkim na polepszenie warunków obrony, powiększając liczbę załogi i rozbudowując dodatkowe stanowiska polowe oraz przeszkody w terenie. Stopniowo udoskonalał system łączności i alarmowy, podnosił stan pogotowia bojowego na wypadek niespodziewanego ataku. Dbał też o to, by podlegli mu żołnierze nie dali się zwieść hitlerowskiej propagandzie odwetu i nienawiści. Od 1 do 7 września razem z 207 żołnierzami bronił polskiego skrawka ziemi przed zakusami niemieckimi. Po wywieszeniu białej flagi osobiście udał się do Niemców, aby omówić warunki kapitulacji. Wraz z innymi oficerami (z wyjątkiem rannego por. Pająka) został odwieziony z Westerplatte do Hotelu Centralnego w Gdańsku, gdzie przebywał do 9 IX 1939 r. Tego dnia odstawiono go na Biskupią Górkę w Gdańsku, a potem do Elbląga. 10 IX przewieziony został do obozu w Stablack (Stablawki), w którym spisywano ewidencję, rewidowano bagaż i prowadzono dalsze przesłuchania. 12 IX od oflagu dołączyła reszta załogi Westerplatte. 5 X znalazł się w obozie Reisenburg (Prabuty), gdzie władze obozowe odebrały mu szablę, choć po kapitulacji gen. F. G. Eberhardt pozwolił mu ją zatrzymać w dowód uznania.26 X został oddzielony od reszty westerplatczyków i przeniesiony do Oflagu IV A w Hohensteinie w Saksonii, gdzie dostał numer ewidencyjny, metalową, dwuczęściową plakietkę z wybitną nazwą obozu i numerem rejestracyjnym (2105). W obozie tym spędził pierwszą Wigilię w niewoli. Od 25 VI 1940 r. był w Oflagu II B w Arnswalde (Choszczno). 15 V 1942 r. odtransportowany został do Oflagu II D w Grossbor (Borne - Sulinowo) przebywał tam do stycznia 1945 r. 15 III t.r., podczas marszu na zachód, uległ wypadkowi, łamiąc obojczyk. Trafił do obozowego szpitala niedaleko Schwerina. Po wyzwoleniu otrzymał 28 V 1945 r. legitymację wystawioną przez Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie z adnotacją, że przebywał w Oflagu X C w Lubece. W lipcu 1945 r. przedostał się do dowództwa II Korpusu Polskiego we Włoszech. 25 I 1946 r. przyjęty został do czynnej służby wojskowej z przydziałem na dowódcę 6. Baonu Strzelców Karpackich. Od 19 VIII t.r. przebywał w wojskowym szpitalu angielskim (British Generał Hospital nr 92) w Neapolu. Zmarł 30 VIII 1946r o godzinie 9:00 rano na zapalenie otrzewnej po perforacji jelita grubego. 1 września pochowany został na Polskim Cmentarzu Wojskowym Casamassima ( działka D, rząd 5, nr grobu 13) w prowincji Barii we Włoszech. 21 sierpnia 1971r zwłoki majora zostały ekshumowane i po przylocie do Polski 27 sierpnia urnę wystawiono w Dworze Artusa w Gdańsku. 1 września urnę z prochami udekorowano Krzyżem Komandorskim Orderu Virtuti Militarii i złożono na Westerplatte, spełniając tym samym ostatnią wolę majora, aby spocząć w polskiej ziemi.