I tak się trudno rozstać… czyli pożegnanie czwartoklasistów
Piątka, podręcznik, długopis, zaspałem, teatr, kurtka, do pierwszej ławki, zeszyt, kino, woreczki, bo spóźnił się autobus, chcę zgłosić brak zadania, wycieczka, polonez i belgijka, dzwonek, to mama – mogę odebrać? Koniec.
Taki smutny, jesienny dziś dzień i w sercu niejednego też zagościł smutek. Cztery lata temu do naszej szkoły zawitali nowi uczniowie, jeszcze nie bardzo wiedzieli, co i jak; niepewnie wkraczali w szkolną rzeczywistość, uczyli się gotować, obsługi gościa hotelowego, jak obliczyć pole trójkąta i Smutno mi Boże. Może i popełniali błędy., Czy to nie prawo młodości? Prawo do pomyłek, prawo do poszukiwania siebie w tym dziwnym, często niezrozumiałym świecie, w którym radość często miesza się ze smutkiem? Dziś po czterech latach nauki stanęli przed nami pięknie ubrani młodzi ludzie, którzy wiedzą czego chcą i śmiało kroczą przez życie. Uroczystość pożegnania czwartoklasistów przygotowali uczniowie klas trzecich pod kierunkiem pań Sylwii Ptasznik i Marty Wierdak-Róż. Młodsi koledzy zabrali zebranych w podróż wspomnień, prezentując najciekawsze ujęcia szkolnego życia. Pani wicedyrektor Małgorzata Matysik pożegnała absolwentów w imieniu dyrekcji i wychowawców i po raz ostatni już wręczyła nagrody oraz wyróżnienia. A nam nie pozostaje już nic innego, jak życzyć byłym uczniom klas IVa, IVb, IVc, IVh i IVk , aby ta iskra wytrwałości i uporu z jakim dążą do celu nigdy nie zgasła. Stoicie przed życiem,
Życie jest ładne, ale trudne. Idziecie w dal, Drogi są różne. Jaką drogą pójdziecie Na tej ślad zostanie.
Piątka, podręcznik, długopis, zaspałem, teatr, kurtka, do pierwszej ławki, zeszyt, kino, woreczki, bo spóźnił się autobus, chcę zgłosić brak zadania, wycieczka, polonez i belgijka, dzwonek, to mama – mogę odebrać? Koniec. 